me recordará que el amor
ha de ser algo tierno.
Tendrá el sabor
de la poesía
que desearía poder escribir.
Rupi Kaur
Amar ás veces para decatarnos
de que aqueles que amamos
nin sequera existen. Amar
para ficar así, soas, feridas
e engañadas, maltratadas tantas veces,
caendo na nosa propia rede,
na nosa propia trampa,
tecida tan só por nós,
porque tan só nosoutras
estabamos dispostas
para o amor sen medida.
Se
me observo desde fóra, non me amo.
Se
me comparo, non me sirvo.
Se
me imaxino, non me alcanzo.
Esta
é a teoría da autodestrución.
Dentro
de min sei do meu valor,
o
ser máis verdadeira, o ritus
amargo
da miña dor,
a
bágoa que retembra,
a
xenreira do meu sexo
incapacitado
e feble.
Desexaría
que non fose utilizado á miña contra.
Tratou
de penetrar
a
miña saia,
abrirse
paso cara
ao
cheiro doce
da
miña vaxina de nena,
aínda
intransitábel.
Non
sei como,
e
eu amei aquel adolescente
que
por ciúmes
me
chamou puta.
Por
que?
Eramos
nenos
agardando
a vida sen máis,
e
eu iniciábame
no
desexo
de
ser coma eles:
un
home.
Eu,
sobre do incenso,
sobre
do peito do amante
que
rumia o meu nome.
Eu,
distante de min,
para
ser delas.
A
testimuña da dor,
a
infantil memoria.
Non
podo imaxinar
a
vaxina desfeita,
a
brutal agresión,
o
desgarro da alma,
o
afastamento mesmo
de
ser só iso, un oco,
a
fatalidade,
unha
nena
que
só agochaba dentro
a
posibilidade de ser un día
muller.
Eu
xa sabía do sangue
escorregando,
da
dor de parir con dor,
como
ditou deus no seu día.
con
desgarro e submisión.
Eu
xa sabía do útero
florecendo,
da pedrada.
O
que eu descoñecía era
o
dereito da miña fuxida,
de
poder dicirvos que non,
da
sabotaxe, da saída.
Nenos
que inocentemente
xogaron
a ser soldados,
á
guerra, ao castigo,
a
matar.
Xogaron
ao desterro,
a
superar a fame,
a
detela a Ela en silencio,
a
arrastrala até o fondo da cova,
a
posuíla entre todos,
sen
máis.
De
como se excomunga
impunemente
en
sinal de deus!
De
como Ela non quixo ser nai,
de
como arrincou das súas entrañas
o
desexo, de como a dor pronunciou
a
súa ferida, e sempre o indigno xeito
de
proclamarse Muller.
Devorouna
sen máis. Ela regresou coa roupa
rachada,
sangue nas meixelas, dor nos xeonllos,
e
nas unllas, cravado, un sinal de loita.
Coñeceu
a palabra estupor desde si mesma,
cando
a penas podía articular unha soa palabra.
Afogamos
tras os nosos rostros,
na
tenrura da súa pel,
no
salitre da bágoa
e
do noso sexo amargo,
na
casa encadeada
que
pouco a pouco
construístes
para nós.
Sabe
de alcumarme en nomes,
de
apaxarme até a fartura,
de
posuírme con desesperación.
Sinto
a súa pel de reptil,
o
fedor doce que desprende
un
estranxeir, a náusea como un puñal
que
vai atravesando os meus sentidos,
a
miña curta vida marcada por sempre
e
o seu goce enfermizo que me busca cada día
e
me depara a mesma rendición .
Eles
transitaron impunemente a súa xeografía carnal.
Cristo Negro non é
un xuramento como eu cría saber.
Semienterrada
na lomba dese cerro, o cadáver dunha nena,
un
corpo que non ten aínda nome, o sinal do ensañamento,
a
carne dun cruel feminicidio.
Palabras
como coios para flaxelar en nós.
Doces
anos da nenez, cando todo era doado
e
asumíbel, antes do sexo, da vinganza, da túnica até os pés,
antes
de decatarnos do noso sangue impuro, do seu dominio,
do
apaxeo e da verdadeira diferenza. Antes de sentir
esta
xenrreira, esta explotación.
Antes
de sufrir anoadas a un corpo
que
se foi volvendo contra nós.
Ese
sol de neón pestenexando
non
me deixa ver.
O
mundo é isto:
un
home suplicante
por
acceder a min,
por
posuirme,
por
impoñerse.
Abro
as pernas canto podo
e
realmente é daquela
cando
eu deixo de existir.
Gañas
o meu perdón,
como
un neno triste,
e
eu volvo confiar en ti.
Cantas
veces?
E
de novo
un
monstro devorador
nace
dun lugar de ti
que
me afoga
e
pretende somentes
o
meu exterminio.
De
quen cres
que
é o sangue
vertido
no
asfalto?
Dela,
da
vítima
que
se negou
a
fuxir,
a
agocharse,
a
transitar
na
escuridade.
Un
sangue
encarnado
e
vital
como
o carmín
dos
seus beizos.
Ela
díxollo, si:
“Prepara
o aceiro, prepara a túa ira.
Eu
non merezo ser unha toupa
e
ti non deixarás nunca de crer
que
só eu che pertenzo sen medida”.
Correr
polas rúas como unha tola
para
denunciar que abandonaches
o
meu corpo a min, a min soa.
Corpo
de meu ardente,
que
hei ser agora?
Foi
cando enfermei ao amor,
cando
saín aos portais.
cando
me deu por desexar
fornicar
con todos os adolescentes
para
denunciar
que
eu nunca desexara
ser
virxe.
Debería
rabuñar a súa cara,
arrincarlle
de vez a súa cruz.
Non
fun quen de facelo.
Quedei
paralizada.
El
deslizaba cada noite a súa man
a
modiño pola pel do meu corpo,
até
chegar alí,
Hoxe,
cada noite,
está
aí cravada a mesma imaxe,
a
dor, a rabia profunda, o noxo,
a
navallada.
Foi
como golpear no baleiro
durante
anos, amordazar
as
palabras, os desexos,
bater
inutilmente na fronte
do
poder, na fronte do tirano.
Ábrome
á única posibilidade
de
sobrevivir, entregarme e resistir,
habitar
nun humillante silencio,
pernoctar
ao frío das rúas,
na
humedén dos catres,
no
sexo violento dos mezquiños.
A
calor abafante daquel home,
e
a súa man, a súa man no meu soño,
preto,
moi preto do grito desgarrado,
do
temor das noites, deste lascivo
e
inútil recordo, vivo e lonxano,
tan
incongruente hoxe
e
á vez tan psicoanalítico.
Soa
me pronuncio
para
fuxir e ser.
Soa
como bandeira de min.
Soa,
interiorizada a idea
nas
vísceras, nas neuronas,
no
corazón.
Soa
cando decidín
arrastrar
o meu ventre
de
serpe e de cadela
sobre
do asfalto,
como
unha seductora
e
perversa alimaña.
A
maior brutalidade, nai,
era
amarnos
e
non saber sequera
acariciarnos.
Non
hai lugar hoxe en min
onde
sinta a tenrura.
A
pel só se converteu
nunha
barreira implacábel.
A
culpa, mea culpa, a nosa culpa.
Terá
un lugar onde ao fin
se
poida cortar polo pé
as
súas raíces
Ese
medo insostíbel,
implacábel,
coñéceme
ben.
Fagocitoume
e
fíxose o centro
do
meu existir.
Nada
era posíbel sen el.
Tan
firme, non era quen de
permitirme
vivir,
e
o peor, é que non era quen
de
deixarme amar.
Era
de meu sen medida.
Acurralada,
abatida
e
entregada á forza.
Elas,
mulleres de meu
abríronme
as pernas,
rabenáronme
na carne,
en
vivo.
Non
quero perdoar esta dor,
esta
inútil proeza,
a
súa traizón. Nunca!
Bágoas,
bágoas inútiles en terra seca,
na
aridez da palabra co seu lamento.
“Deixádeme
fuxir”, suplícolles.
Despois
adormezo
e
soño que son un home
que
vou cara ás montañas,
mentres
me vou escanchando ferida
para
camiñar moi lenemente.
A
túa ira matou a miña luz,
quebrou
as miñas ás.
Escurridizo
reptas polo meu corpo nú.
O
noxo, a náusea apoderase de min.
Non
hai unha soa noite
que
eu non desexe degolarte!
Os
golpes
non
me mancan.
Xa
non me doen.
A
miña sorte era este desdén,
este
desatino, esta gaiola,
esa
boca sucia e inútil
pronunciando
a
mesma letal
e
diaria
humillación.
A
nosa arma branca
só
é a palabra,
a
flor do sorriso,
e
esa nosa tristeza vital.
Regresaremos
á
casa
co
corazón
enchido
de
esperanza.
Quedoume
en herdanza
das
mulleres de meu: valentía.
Pechei
a porta e non mirei atrás.
Non
tiña nada, nada,
só
as miñas mans,
e
iso era suficiente.
Xusto
o que precisaba
para
comezar de novo.
Habemos
de tomar as rúas, as avenidas
e
os malecóns, cheos de risas e de mulleres.
Imos
atravesar o medo como quen atravesa un río
ancho,
profundo e perigoso,
cara
á outra beira, ao fin.
Deixaremos
atrás a ira, todo o desatino.
Imos
despreciar o inimigo máis cruel.
Imos
pon fin darnos permiso
para
sermos,
para
soñarmos,
para
crer definitivamente en nós.
Quero
abandonar o pranto,
defitivamente,
deixar
de sentirme vítima.
Quero
gañar a forza
e
a valentía do animal
que
tamén levo dentro
e
que un día ha de impoñerse.
Quero
intentar dalgún xeito
ser
o mellor soño de min.
Quen
é o necio que morde a rosa,
a
flor máis perfecta, o símbolo da beleza,
coa
súa dozura?
Quen
morde a rosa?
Só
un necio, un necio vanal,
simple e caprichoso.
Tiven
que deixar de dicir obsesivamente:
non
sirvo,
non
son capaz,
eu
non vallo,
non
podo.
Quen
se encargou de inxectar ese veleno,
a
dose exacta da pouca autoestima?
“Fuxe,
fuxe dese lugar cara ao mundo
e
ábrete dunha vez á vida”, dicían.
“Aí
mesmo está, fóra e ao teu alcance”.
Non
foi nada fácil.
Agora
son outra muller:
borrei
da faciana
aquela
ollada gris de desamparo.
Tiven
que desafiar á nai.
Non
quería continuar así.
Deixei
de xogar ás casiñas,
a
coser, a agradar sempre.
Corteime
o pelo como un home
-moi
cortiño-, comecei a fumar
e
puxen uns zapatos fortes,
masculinos,
que pisasen
firme
polo mundo.
Tivo
que ser así, pois ela mesma
pretendía
someterme.
